മർമ്മരങ്ങൾ

ഞാനിപ്പോൾ ഏകാന്തതയെ

വല്ലാതെ പ്രണയിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു

ചെകിടടപ്പിയ്ക്കുന്ന ഏകാന്തത

പുകച്ചുരുളുകളാൻ വലയം തീർത്ത്

കനം വെയ്ക്കുന്ന ഇരുട്ടിലേയ്ക്ക് കണ്ണുംനട്ട്

മനം മടുപ്പിയ്ക്കുന്ന വിരസചിന്തകളിൽ മുഴുകി

ആരെയും കാത്തിരിയ്ക്കാനില്ലാതെ

മനസ്സിൻ വാതായനങ്ങൾ വലിച്ചടച്ച്

ഉമ്മറക്കോലായിൽ തനിച്ചിരിയ്ക്കുമ്പോൾ

എന്തിനെന്നില്ലാതെ കൊതിപ്പിയ്ക്കുന്ന

ഉൾക്കിടിലം കൊള്ളിയ്ക്കുന്ന ഏകാന്തത

മലർക്കെത്തുറന്നിട്ട പ്രവേശനകവാടങ്ങൾ

ഇപ്പോൾത്തന്നെ താഴിട്ടുപൂട്ടണം

ആരും കയറിവരാതിരിയ്ക്കാൻ;

നിശ്ശബ്ദമായ കാലടിയൊച്ചകൾ പോലും

ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നാലും മറ്റുള്ളവർ കാണുന്ന

ചിന്തയിൽ മുഴുകിയ എന്റെ രൂപം

വെളിയിലെ വിളക്കുകളണച്ച്

ദൃഷിപഥങ്ങളിൽ നിന്നെല്ലാമകറ്റണം

കൂരിരുൾക്കാട്ടിലെ നക്ഷത്രക്കണ്ണുകൾ

ജീവിതക്കാഴ്ചയിലെ വേർപ്പാടിൻ കഥകൾ

മിന്നിപ്പറഞ്ഞു കരയുന്ന നേരത്ത്

കണ്ണിർച്ചാലുകൾ വറ്റാതെ നൊന്തൊന്നു നീറണം

വൈകിയുദിയ്ക്കുന്ന ചന്ദ്രനെ നോക്കി

നീരസമില്ലാതെ, ആർദ്രഭാവത്തോടെ

പൗർണ്ണമിയിൽ നിന്നും അമാവാസിയിലേയ്ക്കുള്ള

അർക്കവെളിച്ചത്തിന്റെ വിളർച്ചയളക്കണം

ഗന്ധങ്ങൾ മരവിച്ച് പൊറ്റകൾ കെട്ടി

അന്ധാളിച്ചു നിൽക്കുന്ന നാഡിയും മസ്തിഷക്കവും

മദവും മത്സരവും മറന്ന് തളർന്നുറങ്ങുമ്പോൾ

അന്ധകാരത്തിന്റെ നിറപറ നേരണം

ഇതെല്ലാം ഒത്തുവന്നിട്ടെന്തിനാണെന്നെ

ശബ്ദങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായ് ശല്യപ്പെടുത്തുന്നത്?

ഓർമ്മൾ, സ്വപ്നങ്ങൾ, ബന്ധങ്ങൾ എന്തിനാണു

മേളങ്ങളും മേളപ്പദങ്ങളും ആടിത്തീർത്ത് വളയുന്നത്?

ഞാനിപ്പോൾ ഏകാന്തതയെ, അതിന്റെ ഗന്ധത്തെ

സ്വച്ഛമായ ഒറ്റയാൻ കാറ്റിനെ, അതിന്റെ മർമ്മരത്തെ

ധ്രുവസീമയിലെ ഏകാന്തതാരത്തിൻ വെളിച്ചത്തെ

വല്ലാതെ പ്രണയിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു;

വല്ലാതെ പ്രണയിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു

മതി; ഇത്രയും മതി

അവഹേളനപ്രമേയത്തിന്റെ വിജയഭേരിയിൽ മുങ്ങി

പടിയിറങ്ങിപ്പോയ പ്രണയവും പ്രണയവല്ലരികളും

ഓർമ്മകളുടെ ധാരാളിത്തത്തിൽ വാടിവീഴാതെ

പരസ്പരവിശ്വാസത്തിന്റെ ജലതതിയിൽ പൊങ്ങിക്കിടന്നു

ആവേഗം മുറ്റിയ ജീവിതാവേശം തിരമാലയായ്

എന്നോ കരയിലടുപ്പിച്ച പ്രണയകുടീരം വിധിപോലെ

കാലയാപനത്തിനായ് കരയിലുറച്ചുപോയ്

വേരിറങ്ങി ആഴത്തിൽനിന്നും വെള്ളവും വളവുമെടുത്തു

മുകിൽത്തുണ്ടുകൾ പൊട്ടിനുപോലുമില്ലാത്ത നീലാംബരം

സ്വച്ഛമായി നീണ്ടുനിവർന്ന് കൈനീട്ടി മാടിവിളിച്ചപ്പോൾ

പണ്ടെന്നാൽ, പണ്ട് വർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പത്തെ മേഘവിസ്ഫോടനത്തിന്റെ

ബ്രഹ്മാണ്ഡശക്തിയെ മറന്ന് തറവാട്ടുമുറ്റം കേറിവന്നതാണിന്ന്

തിരിച്ചുവരവിന്റെ രാത്രി; നിനയ്ക്കാതെ നിലയ്ക്കാതെ പെയ്ത മഴയത്ത്

രാത്രിയുടെ ശബ്ദങ്ങൾ ആഘോഷാരവം മുഴക്കി

രാപ്പാടികൾ മതിമറന്ന് ശീർഷകം പാടി, തളരുംവരെ

രാപ്പക്ഷികൾ ചിറകടിയൊച്ചയാൽ പക്കമേളം തീർത്തു

സീമന്തരേഖയിലെ സിന്ദൂരം നിറം കെടുത്താതെ

സ്നേഹസൂചകം കോർത്ത ചരടു പൊട്ടിയ്ക്കാതെ

സമർപ്പണപൂരകങ്ങളായ് സഹവർത്തിച്ചും ചിരിച്ചും

സഹനതീരങ്ങളിൽ മുള്ളുകോട്ടകളിൽ വസിച്ചതിൻ ആത്മഹർഷം

വർഷങ്ങളുടെ ഇടവേള; അവയ്ക്കിടയിൽ കുരുത്ത

പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും ചേർക്കാത്ത ജനിതകപ്പകർപ്പുകൾ

ജീവസന്ധാരണത്തിന്റെ ഗതിമൂർച്ഛകൾ പാകപ്പെടുത്തിയവർ

പിന്തുടർച്ചയുടെ പാതകൾക്ക് നേരവകാശം പകുത്തവർ

ഇനി മതി; യാത്രാംദേഹി തൻ ദീക്ഷ മാറ്റാം

പണ്ടുറങ്ങി ഉണർന്ന കുടുസ്സുമുറിയിലൊതുങ്ങാം

പഴമയുടെ കനം നിറച്ച ചൂരും ചൂടും നിറഞ്ഞ

പഴംകഥ കേട്ടുറക്കം വഴുതിയ ചുമരുകൾ നോക്കാം

വർഷങ്ങളുഴുതുമറിച്ചതോർക്കാൻ ഒരു ചാരുകസേര

കുടിച്ചു വറ്റിച്ച തീണ്ടൽനീർക്കയ്പു മാറ്റാൻ ഒരു കൂജയും

കൺചിമ്മുമ്പോഴും അരികത്തിരിയ്ക്കാൻ, ആയുസ്സു ഹോമിച്ച

സഹയാത്രികയും; മതി, ഇത്രയും മതി, ഈ ജന്മം സാർത്ഥകം

അവതാരദുഃഖം

ഏതോ ശാപം തീണ്ടിയ അവതാരമല്ലയോ ഞാൻ

ദശാവതാരക്കണക്കിൽ മൂന്നാമത്തേതെങ്കിലും

അവതാരം വരാഹം; പന്നിയെന്നു വിളിച്ചിടും

തേറ്റയെന്നതെന്നായുധം; വെറുപ്പിൻ നിദാനവും

ഉദരനിവൃത്തിയിന്നില്ല, ഭൂമിയ്ക്കു ഭാരമായ്,

ഉർവ്വി തന്നുയിരു കാക്കുവാൻ ഉയിരെടുത്തവൻ

ദേവിയെങ്കിലും ദാനവൻ കൈവെയ്ക്കാനൊരുമ്പെട്ടു

നാന്മുഖൻ ബ്രഹ്മന്റെ ശ്വാസവേഗത്തിൽ ഉയിർകൊണ്ടു

അന്നെല്ലാം സ്വർഗ്ഗം; മറുപക്ഷമായ് അസുരവംശം

പ്രളയമാം കടലിലെ തുരുത്തായ് ഭൂമിദേവി

 പാപപ്പൊരുളുകളുടെ തീർപ്പിന്നു നരകവും

മൂപ്പിളമത്തർക്കമില്ലാതെ ത്രിമൂർത്തികൾ വേറെ

അന്നെന്നുടെ തേറ്റകൾ ധർമ്മത്തെക്കാത്തൊരായുധം

ഇന്നെനിയ്ക്കാ തേറ്റകൾ അന്നം തേടുവാനായ് മാത്രം

തിന്മയെ പ്രഹരിച്ചു സംഹരിച്ചതോർക്കുന്നു ഞാൻ

പരതുന്നതിന്നു ഞാഞ്ഞൂൽ, ഫലമൂലവർഗ്ഗങ്ങൾ

നാരായണാംശമാമെന്നെ വണങ്ങീ നരവംശം

പിന്നെ, രക്ഷ നേടിയ നാൾ തൊട്ടു വേട്ടയാടിയും

വെടിച്ചില്ലു പായിച്ചും വൈദ്യുതാലിംഗനം കൊണ്ടു

വേലിതീർത്തും കാടിളക്കിയും കൊല്ലുന്നു, തിന്നുന്നു

പകൽ വെളിച്ചത്തിൻ പൊലിമയിൽ കാട്ടുപൊന്തയിൽ

വെയിൽകാഞ്ഞും ജീവനിൽ കൊതിപൂണ്ടും ഒളിയ്ക്കുന്നു

ഇരുൾ മറവും തേടി ചതിക്കുഴികൾ ഭയന്നും

തെല്ലു ശങ്കിച്ചുമല്ലാതെ തീറ്റതേടാനാകുമോ?

മടവാൾ കൊണ്ടു വെട്ടിക്കുരവള്ളി പൊട്ടിച്ച്

നിശ്ചലമാക്കുന്നെൻ ദൈന്യത്തെ വിളശല്യമെന്നോതി

തോൽ കിഴിച്ചെടുക്കുന്നു, ചോര വാർക്കുന്നു, നെയ്യെ-

ടുത്തുരുക്കി സൂക്ഷിയ്ക്കുന്നൊറ്റമൂലിയായ് പുരട്ടാൻ

വെറുപ്പിന്നുപ്പും കറിക്കൂട്ടും ചേർത്തു വേവിച്ച്

വയറും നിറച്ചേമ്പക്കവും വിട്ട് പറയുന്നു

“ഇവനാണിന്നലെവരെയെന്റെ ചേനയും ചേമ്പും

തുരന്നു തിന്നോൻ, എൻ വാഴകുത്തിയോൻ, നശൂകരം”

എന്നാൽ കുക്ഷി വീർത്തിട്ടും ശാപവാക്കുകളല്ലാതെ

ഇക്ഷണം വരെയും കേട്ടതില്ല ഞാനെന്നെച്ചൊല്ലി

കാടില്ല, മേടില്ല, അന്നമെന്നതൊട്ടും കിട്ടുവാൻ

അവതാരമത്രേ; അന്നം മുടക്കിയെന്ന പേരും

പിതൃബലി

ശ്രാദ്ധപിണ്ഡം സമർപ്പയാമി

ശ്രദ്ധയോടെ നീരിറ്റിയ്ക്കണം

ശ്രമഘ്നിയായ് ഓർമ്മയെത്തണം

ശ്രമഭീതിയേതുമില്ലാതെ

സപ്തനദികൾ, സമുദ്രങ്ങൾ

ഇലപ്പലകയിൽ തെക്കോട്ടു

തിരിച്ചിട്ട ഓട്ടുകിണ്ടിയിൽ

ആകാശഗംഗയുമെത്തുന്നു

ഇനി തുടങ്ങാം പിതൃബലി

ഇത്തിരി പൂവും ചന്ദനവും

ഇടയ്ക്കിടെ എള്ളും അരിയും

ഇടകലർത്തി അർപ്പിയ്ക്കുക

ഓർമ്മ തൻ ശ്രഥനമില്ലാത്ത

മഥനം നടക്കയാണുള്ളിൽ

നാളും പേരും വിളിച്ചു ചൊല്ലി

ഇരുത്താം പിതൃവെ ദർഭയിൽ

കറുത്തിരുണ്ട വാവുരാവിൽ

കഴിഞ്ഞേയുള്ളൂ ശ്രാദ്ധോരിയ്ക്കൽ

മൂടിക്കനത്തു മരവിച്ച

മരണമെത്തിയ തലേന്ന്

ജാതകത്താളിൻ ചിത്രം നിറ-

ച്ചെത്തിയ രോഗപീഡപർവ്വം

താണ്ടുവാനാകാത്ത വിമ്മിഷ്ടം

കിളിവാതിൽ തുറന്നകന്നോ?

മിഴിവെളിച്ചം കെട്ടു പോയെ-

ന്നാകിലും തിരഞ്ഞുവോയെന്നെ?

തഴുകി മടുക്കാത്ത കൈകൾ

പിന്നെയും മാടി വിളിയ്ക്കുന്നുവോ?

നിനവിൽ ഒന്നല്ല, മൂന്നു പേർ

മാതൃഭാവം പൂണ്ട ദേഹികൾ

ദർഭ വിരിച്ചു വിളിച്ചെന്നാൽ

മടിയൊന്നില്ലാതെ വന്നിടും

ഉദരം കഴച്ചു നൊന്തിട്ടും

മക്കൾ തൻ ഉദരം നിറച്ചോർ

മനസ്സു മുട്ടെ വ്യസനിച്ചും

മനം നിറയ്ക്കാൻ തുടിച്ചവർ

ചെയ്യേണം ഉദകക്രിയയായ്

തിലോദകം തൂവി മുറപോൽ

പ്രീതികൊള്ളുകെൻ അമ്മമാരെ-

ന്നുള്ളിൽ മോഹിയ്ക്കട്ടെ ഞാനിന്ന്

ഗ്രഹണഗർഭത്തിൻ നോവുക-

ളലട്ടാതെ യാത്രയാകുക

പിതൃലോകത്തേയ്ക്കുദ്ധ്വസിച്ചു-

കൊണ്ടൊരു നീരിറ്റിയ്ക്കട്ടെ ഞാൻ

പറന്നിറങ്ങും ബലിക്കാക്ക-

കൾക്കിടയിലുണ്ടു നിശ്ചയം

അടുപ്പം ഭാവിയ്ക്കാനാകാതെ

ദുഖാർദ്രം വിതുമ്പും അമ്മമാർ

കൈക്കുടന്ന ജലം തൂകി ഞാൻ

തിരിഞ്ഞൊന്നു നോക്കാനാകാതെ

ശ്രാദ്ധവർഷം പിന്നിട്ടു വീണ്ടും

കാത്തിരിയ്ക്കട്ടെ, ഇനിയും വരും

പിടയുന്ന മനസ്സറകൾ

കൺതടം നിറയുമശ്രുക്കൾ

വേർപ്പെടുത്താനാകാത്ത ബന്ധം

കർമ്മലോകത്തിന്റെ വേപഥു

ഒരു പുരീഷ പുരാണം

നാട്ടിലെ നാലാൾ കൂടുന്ന

തിരക്കേറിയ നാല്ക്കവലയിൽ

ആളൊഴിഞ്ഞ രാത്രി നേരം നോക്കി

ഒരു നായ തെക്കുവടക്കായി കാഷ്ഠിച്ചു

ലക്ഷണമൊത്ത, വടിവുള്ള

ചൂടും ചൂരും വിട്ടുമാറാത്ത

ആരുടെ ദൃഷ്ടിയിലും പെടുന്ന

ദണ്ഡിൻ ദൃഢതയുള്ള അമേദ്ധ്യഖണ്ഡം

പ്രത്യക്ഷത്തിൽ ഏഭ്യമല്ലാത്ത,

വിശിഷ്ടവസ്തുവായ് തോന്നപ്പെട്ടതിന്റെ

തെക്കുനിന്ന് ഇടത്ത് ചുവപ്പ് നിറം,

മദ്ധ്യം മൂവർണ്ണം, വലതു ഭാഗം കാവി

നേരം പുലർന്നു, ചുവന്നു, വെളുത്തു

ആളുകളോരോന്നായടുത്തു കൂടി

സാകൂതം, അത്ഭുതക്കണ്ണുകളാൽ

വന്നവർ വന്നവർ അഭിരമിച്ചു കാഴ്ചയിൽ

ആർക്കും തിരിഞ്ഞില്ല; എന്താണീ സാധനം?

പിന്നെയോരോരുത്തരായ് തുടങ്ങീ വർണ്ണന

ഐശ്യര്യവർദ്ധക വശീകരണ യന്ത്രം മുതൽ

അന്യഗ്രഹവസ്തുവരെയെത്തി കല്പിതം

പിന്നെ, തത്രപ്പാടായ് സ്വന്തമാക്കാൻ

തർക്കം മൂത്ത് കശപിശയടി വരെയെത്തി

മദ്ധ്യസ്ഥമായി, വീതം വെയ്ക്കുക മൂന്നായ്

തലക്കഷ്ണം, നടുക്കഷ്ണം, വാൽക്കഷ്ണം എന്നിങ്ങനെ

താമസംവിനാ ഈർച്ചവാളെത്തി

തെക്കുള്ള വാൽക്കഷ്ണം ചുവപ്പ്

അതിനുമുന്നിലെ നടുക്കഷ്ണം മൂവർണ്ണം

വടക്കേയറ്റം തലക്കഷ്ണം കാവി

ഈർച്ചവാൾ ആരെല്ലാം പിടിയ്ക്കും, മുറിയ്ക്കും

വീണ്ടും വാഗ്വാദങ്ങൾ, അവകാശവാദങ്ങൾ

ഒടുവിൽ തീരുമാനം, സമവായം; വാളിന്റെ-

ഓരോ തലയ്ക്കലും ഓരോ നിറത്തിൻ അവകാശവാദികൾ

അങ്ങനെ ഉയർന്നൂ ഈർച്ചവാൾ ആരവത്തിൽ;

പെട്ടെന്നൊരാളെത്തുന്നു ചൂലുമായ്

കഠിനമായൊരു ചോദ്യമുയർത്തീ ചൂലുധാരി

നിങ്ങൾക്കറിയാമോ എന്താണിതെന്ന്?

അയാൾ ഉറക്കെ, സ്പഷ്ടമായ് ശബ്ദിച്ചു

“ഇതു വെറും നായ്ക്കാഷ്ഠം; കഷ്ടം

തിരിച്ചറിയുന്നില്ലേ നിങ്ങൾ ഈ നാറ്റം?

നായ്ക്കാട്ടത്തിനുണ്ടോ വാൽക്കഷ്ണം, നടുക്കഷ്ണം, തലക്കഷ്ണം?”

“നായ്ക്കാട്ടം മൂന്നു മുറി മുറിച്ച്

ഏതു മുറി വേണമെന്നാരാഞ്ഞാൽ

ഏതു കിട്ടിയാലും എന്തു ഫലം? നോക്ക്വണ്ടൂ

തലമുറി, നടുമുറി, വാൽമുറി എല്ലാം ഒന്നല്ലേ?”

അയാൾ നേരിട്ട് ചൂലുകൊണ്ടു തന്നെ

ശക്തമായടിച്ചു ദൂരെയ്ക്കിട്ടാ വിചിത്ര വിസർജ്ജ്യം

ഹാവൂ!യെന്നായി പൊതുജനം, മൂക്കത്തുവിരലോടെ

എന്തൊരാശ്വാസം; ഒഴിഞ്ഞല്ലോ മാരണം

വീണ്ടും പരന്നല്ലോ നാറ്റം; അസഹ്യം

കൂട്ടമായെത്തിയവർ നോക്കീ പരസ്പരം

കണ്ട കാഴ്ചയോ? തെല്ലൊറപ്പോടെ ശിവ! ശിവ!

നില്ക്കുന്നൂ ചൂലുവേഷം നായ്ക്കാട്ടത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ്

പതിരു കൊയ്യുന്നവർ

കൂടൊഴിഞ്ഞ ഭൂതകാലത്തിനും

കൂടു തേടുന്ന ഭാവിയ്ക്കുമിടയിൽ

കൊയ്ത്തും കാത്തു കിടക്കുകയാണ്

പതിരായ് വിളഞ്ഞ വർത്തമാനം

ഞങ്ങൾ പതിരു കൊയ്യുന്നവർ

ഞങ്ങൾ നീരൊഴിഞ്ഞ ചിറ കാക്കുന്നവർ

ഞങ്ങൾ അമ്ലതയുടെ മ്ലേച്ഛാവാഹകർ

ഞങ്ങൾ കുറ്റിയറുന്ന അന്നദേഹികൾ

അഷ്ടിയ്ക്കു മുട്ടിപ്പോയിട്ടും

സൃഷ്ടിയുടെ സമീക്ഷയെന്നപോൽ,

മുഷ്ടിയ്ക്കു ബലം പോയെന്നറിഞ്ഞിട്ടും

കഷ്ടിച്ചു കൊയ്തു കയറ്റുന്നു കറ്റകൾ

മെതിച്ചു കൂട്ടുന്ന കറ്റകളുതിർക്കുന്നു

ഒട്ടുമുക്കാലും പതിരിൻ മണികൾ

കളകളും വിളനാശവും ചേർന്ന്

പുഷ്ടി പാതിയും തിന്നു തീർത്ത കതിരുകൾ

വിധിയെന്നു പഴി ചൊല്ലുന്നു

ആദിയും അന്തവുമില്ലാത്ത ജന്മങ്ങളെ

മേദസ്സു പൊട്ടിയൊലിയ്ക്കുന്നു

ആധിയൊരു പുണ്ണായ് വളരുന്നു

ഞങ്ങൾ ബാലശാപം പേറുന്നവർ

പതിരു കൊണ്ട് അന്നമൂട്ടുന്നവർ

പതിരുജന്മങ്ങളെ വളർത്തുന്നവർ

പതിരു സ്നേഹങ്ങളെ ഓതിക്കൊടുപ്പോർ

ഇനി നാളെ മുഴുപ്പുള്ള വിത്തിനായ്

കഴുമരത്തിൽ തലയും വെച്ചു കൊടുത്ത്

കായ്ഫലം മാത്രം കായ്ക്കും അന്നപിണ്ഡത്തിനായ്

ലവലേശം നാണമില്ലാതെ കൈനീട്ടണം

മരണക്കിടക്കയിൽക്കിടക്കും വിത്തങ്കുരങ്ങൾ

പതിരാകാതെ പതിരാകാൻ വിധിയ്ക്കപ്പെട്ടവ

സ്വന്തം മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം ഗർഭത്തിലൊതുക്കിയവ

മുളയ്ക്കുവാൻ കാത്തുവെച്ച ഈർപ്പം വിങ്ങലാക്കിയവ

തീട്ടൂരം കല്ലേപ്പിളർന്നു കല്പിയ്ക്കുമ്പോൾ

എതിർപ്പിൻ യാഗശ്വം പോലും നിശ്ശബ്ദനാക്കപ്പെടുന്നു

കൊയ്ത്തരിവാളിൻ പിടി പയ്യെ വിറച്ച്

പതിരുകൾ കൊയ്തുകൊണ്ടേയിരിയ്ക്കുന്നു ഞങ്ങൾ

ആരാ ഒന്നു പറയുക?

നേതാവിരിയ്ക്കയാണു ഉടുതുണിയില്ലാതെ

ചുറ്റിലും അനുചരവൃന്ദങ്ങൾ, സ്തുതിപാഠകർ

ഈ വിടുവായ്ക്കൂട്ടങ്ങളല്ലാതെ മറ്റാരുമില്ല

കാണുന്ന നാൾ തൊട്ടേ തുണിയില്ലാത്തതുകൊണ്ട്

നഗ്നനാണു നേതാവെന്നവർ അറിയുന്നുമില്ല

കുലംകുത്തിച്ചും കൃമികീടങ്ങളായ് മാറ്റിയും

ഇരിപ്പിടാവയവത്തിൽ ഓലപ്പടക്കം വെച്ചും പൊട്ടിച്ചും

മീൻപെറുക്കിച്ചും, പേശിപെരുപ്പിച്ച് കണ്ണുരുട്ടിക്കാണിച്ചും,

ഉടുതുണി വെച്ചു നീട്ടാൻ ശ്രമിച്ചവർ ഓടിപ്പോയി

ഇനിയുള്ളവർക്കോ ഒന്നേ കർമ്മലക്ഷ്യമുള്ളൂ;

അന്നന്നത്തെ നേതാക്കളുടെ

തെറിച്ചു നില്ക്കുന്നതെന്തും ദീപസ്തംഭം, മഹാശ്ചര്യം

അവർ പഠിച്ചതെന്തെന്നാൽ,

ഒട്ടി നിന്നാൽ കിട്ടും വീതങ്ങൾ

വീഞ്ഞു പോൽ ലഹരിയും

കുറച്ചകലെ മാറിയിരിയ്ക്കുന്നൊരാൾ

നഗ്നതയിൽ വ്യാകുലചിത്തനാണയാൾ

അയാൾ നേതാവായിരുന്നു പോൽ

ഊട്ടി വളർത്തിപോൽ ഇന്നത്തെ നേതാവിനെ

അന്നിന്നത്തെ നേതാവ്, പഴയതെങ്കിലും

അഴുക്കു ലേശം പോലുമില്ലാത്ത കുപ്പായമണിഞ്ഞിരുന്നു പോൽ

അന്നെല്ലാം തുണിമാറലും ഉടുക്കലും അലക്കലും

മറപ്പുരയ്ക്കുള്ളിൽ മാത്രമായിരുന്നു പോൽ

സന്തോഷവും സമാധാനവും കളിയാടിയിരുന്നു പോൽ

വൃത്തിയും വെടിപ്പും നിർബ്ബന്ധമായിരുന്നു അന്നെല്ലാം

ഇപ്പഴോ, എല്ലാം നാലാൾ കാൺകെ, അല്ലെങ്കിൽ

ഒളിഞ്ഞു നോക്കി ഏന്തിക്കാണാൻ പാകത്തിൽ

എന്തു കഷ്ടമാണിത്? മാത്രമോ, തുണിയുമുടുക്കുന്നില്ല

വൃത്തിലേശം വേണമെന്ന ആത്മാഭിമാനം പോലുമില്ല

ആരെങ്കിലും നേതാവിനോടൊന്നു

പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ?

നഗ്നത കുറ്റമല്ലെങ്കിലും

വൃത്തികേടു തന്നെ എന്ന്

അല്ലെങ്കിൽ,

കാണുവാൻ, കേൾക്കാൻ,ചൊല്ലി വിളിയ്ക്കാൻ

സ്തുതിയുമുണ്ടാകില്ല,

പാടുവാൻ ആരുമേ വരുകയുമില്ലെന്ന്

വാൽക്കഷണം:

നല്ലൊരു വീടും നേതാവും കുറെ വാചകമടിക്കാരും

താഴിട്ട ഗേറ്റിനു  ചുറ്റും വിജനമാം വഴിത്താരകളും