മർമ്മരങ്ങൾ

ഞാനിപ്പോൾ ഏകാന്തതയെ

വല്ലാതെ പ്രണയിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു

ചെകിടടപ്പിയ്ക്കുന്ന ഏകാന്തത

പുകച്ചുരുളുകളാൻ വലയം തീർത്ത്

കനം വെയ്ക്കുന്ന ഇരുട്ടിലേയ്ക്ക് കണ്ണുംനട്ട്

മനം മടുപ്പിയ്ക്കുന്ന വിരസചിന്തകളിൽ മുഴുകി

ആരെയും കാത്തിരിയ്ക്കാനില്ലാതെ

മനസ്സിൻ വാതായനങ്ങൾ വലിച്ചടച്ച്

ഉമ്മറക്കോലായിൽ തനിച്ചിരിയ്ക്കുമ്പോൾ

എന്തിനെന്നില്ലാതെ കൊതിപ്പിയ്ക്കുന്ന

ഉൾക്കിടിലം കൊള്ളിയ്ക്കുന്ന ഏകാന്തത

മലർക്കെത്തുറന്നിട്ട പ്രവേശനകവാടങ്ങൾ

ഇപ്പോൾത്തന്നെ താഴിട്ടുപൂട്ടണം

ആരും കയറിവരാതിരിയ്ക്കാൻ;

നിശ്ശബ്ദമായ കാലടിയൊച്ചകൾ പോലും

ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നാലും മറ്റുള്ളവർ കാണുന്ന

ചിന്തയിൽ മുഴുകിയ എന്റെ രൂപം

വെളിയിലെ വിളക്കുകളണച്ച്

ദൃഷിപഥങ്ങളിൽ നിന്നെല്ലാമകറ്റണം

കൂരിരുൾക്കാട്ടിലെ നക്ഷത്രക്കണ്ണുകൾ

ജീവിതക്കാഴ്ചയിലെ വേർപ്പാടിൻ കഥകൾ

മിന്നിപ്പറഞ്ഞു കരയുന്ന നേരത്ത്

കണ്ണിർച്ചാലുകൾ വറ്റാതെ നൊന്തൊന്നു നീറണം

വൈകിയുദിയ്ക്കുന്ന ചന്ദ്രനെ നോക്കി

നീരസമില്ലാതെ, ആർദ്രഭാവത്തോടെ

പൗർണ്ണമിയിൽ നിന്നും അമാവാസിയിലേയ്ക്കുള്ള

അർക്കവെളിച്ചത്തിന്റെ വിളർച്ചയളക്കണം

ഗന്ധങ്ങൾ മരവിച്ച് പൊറ്റകൾ കെട്ടി

അന്ധാളിച്ചു നിൽക്കുന്ന നാഡിയും മസ്തിഷക്കവും

മദവും മത്സരവും മറന്ന് തളർന്നുറങ്ങുമ്പോൾ

അന്ധകാരത്തിന്റെ നിറപറ നേരണം

ഇതെല്ലാം ഒത്തുവന്നിട്ടെന്തിനാണെന്നെ

ശബ്ദങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായ് ശല്യപ്പെടുത്തുന്നത്?

ഓർമ്മൾ, സ്വപ്നങ്ങൾ, ബന്ധങ്ങൾ എന്തിനാണു

മേളങ്ങളും മേളപ്പദങ്ങളും ആടിത്തീർത്ത് വളയുന്നത്?

ഞാനിപ്പോൾ ഏകാന്തതയെ, അതിന്റെ ഗന്ധത്തെ

സ്വച്ഛമായ ഒറ്റയാൻ കാറ്റിനെ, അതിന്റെ മർമ്മരത്തെ

ധ്രുവസീമയിലെ ഏകാന്തതാരത്തിൻ വെളിച്ചത്തെ

വല്ലാതെ പ്രണയിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു;

വല്ലാതെ പ്രണയിക്കാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു