ഗ്രഹണ നീലിമ - നഖച്ചിന്തോടെ

 

ആര്‍ദ്രമാം മൌനത്തിന്റെ മണിച്ചെപ്പു തുറന്നെത്തീ

സാന്ദ്രമായ് നക്ഷത്ര രാവില്‍ മരുത്തെന്നല്‍

പൂര്‍ണ്ണമാം പൌര്‍ണ്ണമി പകര്‍ന്നോരമൃതേത്തില്‍

പാല്‍നിലാവുണ്ടുറങ്ങുന്നു പാതി, ധൂസര(*),നിശീഥത്തില്‍

 

വാസരമെത്രയായ് തുടരുന്നീ നിമീലനം (*)

ശ്വാസത്തില്‍, മിടിപ്പില്‍ ഇല്ല നീരസമൊട്ടും

മടിയിലെ മാന്‍കല തേച്ചും  മിനുക്കിയും

മാനത്തരൂപിയായ് മറഞ്ഞു മോഹിപ്പിച്ചും

തിരകളെത്തീരത്തേയ്ക്കേറ്റിയുമിറക്കിയും

സല്ലപിയ്ക്കുന്നു സുധാംശു, നിശാപതി

 

മറുപുറം, തുറുകണ്ണിലെ തീനാളം

കനല്‍ക്കാടു കത്തിയ്ക്കും കാനനസീമകള്‍

മായ്ക്കുന്നതില്ല കളങ്കങ്ങളില്‍പ്പോലും

വറുതികളുടെ കോലം വരയ്ക്കുന്ന നേര്‍ക്കാഴ്ച

വിണ്ണിന്‍റെ ജാലകം തള്ളിത്തുറന്നു

നിശിതം പതിയ്ക്കുന്ന ആസുരതാഡനം

വിഷകിരണമേറ്റു പുകഞ്ഞടങ്ങാതെ

നാദം നിലയ്ക്കാത്ത നിനാദം, ധരിത്രി

 

ഭാരം ചുമന്നും ചുമടുതോള്‍ മാറ്റിയും

പാരം വിയര്‍ത്തും കുളിര്‍ മേലണിഞ്ഞും

ക്ലേശം സഹിയ്ക്കുന്നു പാതിയില്‍, എങ്കിലും

തിമിര്‍ ഘോഷങ്ങളോടെ മറുപാതി നില്ക്കും

കാറ്റുരയ്ക്കും കാതില്‍ പതുക്കെ, തോള്‍ തട്ടി

നീറ്റുനോവിത്തിരി കടമെടുത്തോടിയകലും

ഇരവിന്നൊരു പകല്‍, ജനനത്തിനു മൃതി

നിലയ്ക്കില്ല സമയത്തിന്‍ കാല്‍ പ്പെരുക്കങ്ങള്‍

ഇല്ല നീലിമ ചോരില്ല, നഖച്ചിന്തില്‍

പടരില്ല കൂരിരുള്‍, ഏശില്ല കണ്ണേര്‍

 

പരിരംഭണത്തിന്റെ മോഹങ്ങള്‍ ബാക്കി-

വെച്ചര്‍ക്കചന്ദ്രന്‍മാര്‍ പ്രണയം പൊഴിയ്ക്കുമ്പോള്‍

ഇരുട്ടുമുക്കിത്തുവര്‍ത്തിത്തുടയ്ക്കുന്നു അംബ

മര്‍ത്ത്യജന്മം പോലെ, മഹാകാവ്യം പോലെ

 

 

(ധൂസര – വെളുത്തവള്‍, നിമീലനം – ഗ്രഹണം)

കോരപ്പനാലിലെ കൊറ്റികള്‍

 കോരപ്പനാലിലെ കൊറ്റികള്‍ക്ക്

വെളുത്ത ചിറകുകള്‍ മാത്രമല്ല,

വെളുത്ത മനസ്സുമുണ്ടായിരുന്നെന്ന് പഴമക്കാര്‍

ഞണ്ടുകളിറുക്കാത്ത കഴുത്തുമായ്  കൊറ്റികള്‍

ചിറകു വിരിച്ച് പറക്കുമായിരുന്നത്രേ

ബോധോദയത്തിന്നഴകിയന്ന ഏഴിന്‍ കൂട്ടങ്ങളായ്

 

പാതയരുകിലെ വിഷലിപ്തങ്ങളായ നാട്ടുമാക്കൂട്ടങ്ങള്‍

അര്‍ബ്ബുദമൊളിപ്പിച്ച കണ്ണിമാങ്ങക്കോമ്പലകളുടെ

നാട്ടുചുനയാല്‍ പൊള്ളുന്ന ലേലം

ശബ്ദകലയുടെ പരുക്കന്‍ കറകറപ്പുമായ്  കൊറ്റിക്കലമ്പലുകള്‍

ഇടയ്ക്കിടെയിറ്റും കാഷ്ഠത്തിന്‍ കഠിനഗന്ധം

വലിയവായില്‍ക്കരയുന്ന കൊറ്റിക്കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ നിവേദനം

പതിയെയൊഴിഞ്ഞു പോം യാത്രികക്കാത്തിരിപ്പുകള്‍

എല്ലാം ഭൂതകാലത്തിന്റെ സ്മരണയിലെ അവശിഷ്ട ശേഷിപ്പുകള്‍

 

അന്നും.....

കൊറ്റിക്കൂട്ടങ്ങളെന്നും പരപരാ വെളുപ്പില്‍

പറന്നിറങ്ങി ഇരതേടിയിരുന്നത്രേ

 

ഇന്നും കാണാം....

നഞ്ഞു മണക്കും നട്ടപാടത്തിന്‍ വരമ്പില്‍

ശ്വാസം നിലച്ച്, ചേറു മണമില്ലാത്ത, ഇറുകിയ ഞണ്ടുകള്‍,

സൂര്യകോപത്തില്‍ത്തിളയ്ക്കും വെള്ളച്ചൂടില്‍ച്ചത്തുമലച്ച

കാലുപോയ, വിഷം കുടിച്ച  തവളകള്‍,

മഞ്ഞുതുള്ളിപോല്‍ ചാറ്റിയ വിഷദവൃഷ്ടിയില്‍ക്കുളിച്ച

പുഴുക്കള്‍, പാറ്റകള്‍, പുല്‍ച്ചാടികള്‍

പരമാര്‍ത്ഥമറിയാതെ വിശപ്പകറ്റും കൊറ്റികള്‍,

മരവിച്ച ശരീരങ്ങളായ് വയലിന്‍ മിത്രങ്ങള്‍;

സുകൃത പുണ്യക്ഷയം

 

ഇണ ചേര്‍ന്ന് ചേര്‍ന്നിട്ടും വമിയ്ക്കും ഷണ്ഡബീജങ്ങള്‍

അണ്ഡം നിലച്ച പെണ്‍ കൊറ്റികളുടെ  ഗര്‍ഭപാത്രങ്ങള്‍

കുറ്റിയറ്റുപോമെന്നുറപ്പായ ബകകുടുംബങ്ങള്‍

പരദേശം നോക്കിപ്പറന്നു ചേക്കേറി, ഇരട്ടിപ്പിനായ്

തിരിഞ്ഞു നോക്കീടാതെ, കോരപ്പനാലെന്ത് പിഴച്ചാവോ?

 

കാലം കോരപ്പനാലിന്റെ പേരുണക്കി

പതുക്കെ അടര്‍ത്തിക്കളഞ്ഞു

പേരുപോയ കോരപ്പനാലിലിന്ന് കൂടുകൂട്ടുന്നു

ശക്തരായ ദേശാടനക്കിളികള്‍

വികസനക്കുതിപ്പുമായെത്തി മണ്ണുമാന്തികള്‍,

ദേശാടനക്കിളികള്‍ക്ക് ദേശപ്രശ്നമില്ലല്ലോ?

 

മണ്ണുപോയ് ആലിന്‍റെ വേരുണങ്ങും മുമ്പെ

വിറകുവെട്ടികള്‍ വാള്‍പ്പിടിയില്‍ പിടിയുറപ്പിയ്ക്കും മുമ്പെ

ഇല പഴുത്ത നാടിന്‍ ചരിത്രം മാഞ്ഞുപോകും മുമ്പെ

കോരപ്പനാലും കടന്നൂ “മൂന്നുംകൂടിയോടം”; വിലപിയ്ക്കരുതേ

 

മാറണം നാമധേയം, മാറ്റിയൊട്ടിയ്ക്കണം

പുത്തനാം പണക്കൂറ്റിന്‍ പളപളാരവപ്പേര്‍

അപ്പോഴും......

അതിമോഹമാണെന്നറിയാമെന്നിട്ടും,

പറിച്ചു നട്ടാലും കിളിര്‍ത്തു തളിരിടുന്ന ആലില്‍ ചേക്കേറി

കൂടുകൂട്ടി, മുട്ടയിട്ട്, വംശപരമ്പരകളായ്........

ഒരു ആശയാണ്......

മറ്റു പതിതരെ മറന്നാലും.....എന്നാലും....

പാഴ് കൊടുങ്കാറ്റുകളുടെ കഠോര മൌനങ്ങള്‍

ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം നാട്ടിലെയ്ക്കുള്ള

ചുരം കടന്നപ്പോള്‍ കാറ്റിന്നു മൌനം;

ഇക്കാറ്റിപ്പോഴും കൊടുങ്കാറ്റു തന്നെ

 

ചുഴി കഴച്ചിട്ടില്ല; സ്വനപേടകം അടഞ്ഞിട്ടില്ല,

പക്ഷേ; ഇക്കര തോട്ടനേരം തൊട്ടേ കാറ്റു മൌനിയായ്

 

അടി തുരന്ന്, വെടിക്കോപ്പ് നിറച്ച

പര്‍വ്വത ശിഖരങ്ങള്‍ നില്‍പ്പുണ്ട്;

എല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടും കണ്ണടച്ചിരുട്ടുമായ്

ആസന്നമായ അന്ത്യവിധിയും കാത്ത്

 

കാറ്റ് പരതുകയാണ്, എവിടെ പതുങ്ങണം?

 

കാറ്റു പിടിയ്ക്കുന്ന കരിമ്പനകളെ ഒഴിവാക്കണം,

മുഴം കയറില്‍ തൂക്കിയ നിസ്സഹായ കൌമാരങ്ങളിന്മേലാടിയ

കൊടിയ പീഡനത്തിന്റെ  കഥയ്ക്ക് കാതോര്‍ക്കരുത്,

പ്രണയം കുരുക്കിയ മതോന്മാദത്തിന്മേല്‍ ആളരുത്,

വംശവെറി വെട്ടിനുറുക്കിയ പ്രണയച്ചിതകളില്‍ നിന്നും 

കനല്‍ക്കട്ടകള്‍ കാറ്റില്‍ പറക്കരുത്,

വിശന്ന വയറിനെച്ചതച്ച ഹാലിളക്കത്തില്‍ കാറ്റിടരുത്,

വണ്ടി കേറാതെ വിണ്ട പാലത്തിന്മേല്‍ പതിയ്ക്കരുത് ,

പിറന്ന നാടിനെ “പള്ളു” പറയുന്ന തൊള്ളയില്‍ മുള്ളരുത്

സല് പേര് വേണ്ടേ? മാനം തോടേണ്ടെ ?

 

കാറ്റ് പേടിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു; പേര് കൊടുങ്കാറ്റെന്നാണെങ്കിലും

 

കണ്ണുരുട്ടും മെരട്ടും ഊരുവിലക്കും ഏഷണിയും ഭയന്ന്

ചെള്ളയ്ക്കടി, വടിവാള്‍ വെട്ട് മുറകളില്‍ മനസ്സൊന്നാന്തി  

ആള്‍സഞ്ചാരം നിലച്ച ഊടുവഴികളിലൂടെ

കാറ്റ്, പതുക്കെ കിഴക്ക് നിന്ന് പടിഞ്ഞാട്ട്;

പിന്നീട് ദിശ മാറ്റി, വായ് മൂടി, തെക്കോട്ട് നീങ്ങുകയാണ്

ഇഷ്ടപാത്രമാവേണ്ടേ? താമ്രപത്രം അനവധി

കൈനീട്ടി ഏറ്റു  വാങ്ങേണ്ടേ? ജീവനാംശം വേണ്ടേ?

സല് പേര് വേണ്ടേ?

 

 ഇടയ്ക്കിടയ്ക്കോരോ ചീറ്റല്‍, ചുഴി തീര്‍ക്കല്‍

“ആളും തരവും” നോക്കി, കയ്യടി മേടിച്ച്

കൊളുത്തിയ സന്ധ്യാദീപങ്ങളെ പുച്ഛിച്ച് ഊതിക്കെടുത്തി

ഊരി ഉറയിലിടാത്ത വാള്‍ ബോധനങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പില്‍ ഓച്ഛാനിച്ച്

ചിലപ്പോള്‍ ചൂലില്‍ക്കയറി, മറ്റുചിലപ്പോള്‍

ചവറുകൂനകള്‍ ക്കൊപ്പം രക്തം ഊറ്റുന്ന ചുഴലിയായ്

ഇക്കാറ്റങ്ങനെ സവാരി ചെയ്യുകയാണ്

ഓരോ ശീമസല്‍ക്കാരവും മതി മറന്നുണ്ട്

ദേശത്തിനൊത്ത പ്രസക്തനായ്

കാറ്റ് സ്വയം തെക്കോട്ടെടുക്കുകയാണ്

സല് പേര്  വേണ്ടേ?

 

ഇനിയുമുണ്ടൊരുപാട് കാഴ്ചകള്‍

തോരണം പിന്നിത്തുടങ്ങിയ വാടിയ ജീവത്സമരങ്ങള്‍

മുട്ടിലിഴയും യൌവനം, ഒഴിഞ്ഞ തൊട്ടിലാട്ടുന്ന അമ്മമാര്‍

ഫണം വിരിച്ച കാമം വിളമ്പുന്ന ലഹരി വിരുന്നുകള്‍

ആശയ വൈരം ചാര്‍ത്തിക്കൊടുക്കപ്പെട്ട വധകേളികള്‍;

അനാഥമാക്കപ്പെട്ട തരുണയൌവനങ്ങള്‍, ബാല്യങ്ങള്‍

അക്ഷരമാല അറിയാത്ത വിജ്ഞ്യാന വൈതാളികഘോഷണങ്ങള്‍  

........

അങ്ങനെ....അങ്ങനെ...

എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത കാഴ്ചകള്‍, പത്തിയുയര്‍ത്തണോ?

കാറ്റൊന്ന് ശങ്കിച്ചു

പക്ഷെ, എവിടെയും കാവല്‍ക്കാരുണ്ടല്ലോ..

പത്തിയ്ക്കടിയ്ക്കുവാന്‍ പത്തലുമായ് നില്‍പ്പുണ്ട്

ന്യായീകരണത്തൊഴിലാളികള്‍, വാടകക്കൊലയാളികള്‍

എന്തിനാ പൊല്ലാപ്പ്? സല് പേര് വേണ്ടേ? പ്രാണനും....

 

കണ്ടില്ലെന്നു നടിയ്ക്കാം, ഇനിയും യാത്രയുണ്ടേ... നേരം ഇരുട്ടട്ടേ..

രാത്രിയുടെ നിഴല്‍ പറ്റി, ജീനു കെട്ടി

അവാര്‍ഡ് നിശ പറ്റാം, സല് പേര് വേണ്ടേ?   

 

നിറഞ്ഞ സദസ്സിലൂടെ അരങ്ങിലെത്തി

ഒന്ന് ആഞ്ഞു നിശ്വാസമുതിര്‍ത്തു 

കാറ്റ് ചുറ്റും നോക്കി

 

നിറയെ പേരേഴും കൊടുങ്കാറ്റുകള്‍, ഒക്കെ മൌനികള്‍

തന്നെപ്പോലെ, കൈ നിറയെ പതക്കങ്ങള്‍

മൌനത്തിന്‍ പാരിതോഷികങ്ങള്‍

 

പെട്ടെന്ന് കാറ്റിന്ന് വെളിപാട് വന്നു

താനൊരു കൊടുങ്കാറ്റല്ലേ? വീശിയടിയ്ക്കേണ്ടേ?

ഗര്‍ജ്ജിയ്ക്കേണ്ടേ? ആളനവധി ഉണ്ടല്ലോ

നാലാളറിയേണ്ടേ?

 

എന്നാല്‍.....ഇനി....

മേലോട്ടുയരണം

വടക്കോട്ടു നോക്കണം

ഉറക്കെ, മലര്‍ ക്കെ , അമറണം, അലറണം

സല് പേര് വേണ്ടേ?

 

പ്രണയം-നിരുപാധികം

 

മാതൃരാജ്യത്തിനുവേണ്ടി ജീവത്യാഗം ചെയ്യുന്ന ഓരോ സൈനികനും വേണ്ടി

  

നിന്‍ നിറനിലാവില്‍പ്പതിഞ്ഞ സൂര്യകളങ്കങ്ങള്‍

തണുത്തുറഞ്ഞ സിരകളില്‍ ഭയാനക ശൂന്യത

പാതിരാക്കോഴി തന്‍ നിലയ്ക്കാത്ത കൂവല്‍

കേള്‍പ്പതില്ലേ നീ?  ഞെട്ടിയുണരുന്നതെന്തിന്?

 

പണ്ടൊരു ധര്‍മ്മയുദ്ധത്തില്‍, പുകളെഴും

ചക്രവ്യൂഹത്തിന്‍ നടുവിലകപ്പെട്ടൊരു കുമാരനെ

മാതുലര്‍, മുത്തശ്ശന്‍മാര്‍, മതികെട്ട ഭ്രാതാക്കള്‍

വട്ടം ചേര്‍ന്നു വെട്ടിയരിഞ്ഞത്രേ കൊടും പകയോടെ

 

ഇന്ന് ഞാനെന്‍ പുലര്‍സ്വപ്നത്തില്‍ക്കാണുന്ന-

രപ്പട്ടയില്‍ കെട്ടിവെച്ചൊരു മൃത്യുവിന്‍ ദാരുണ ദൂതന്‍

പാഞ്ഞടുക്കുന്നെന്‍റെ വാഹനവ്യൂഹത്തിന്‍ മുമ്പില്‍

കലിയടങ്ങാത്ത കഠോര ഭീരുത്വത്താല്‍ സ്വേദസ്നാനന്‍

 

മുളയിലേ നുള്ളാത്ത “അരുതിന്‍” വശംവദന്‍

തീക്കട്ടയില്‍ പൊതിഞ്ഞ വാഗ്ദത്ത സ്വര്‍ഗാരോഹി

പ്രാണന്‍ വിലയ്ക്കെടുക്കപ്പെട്ട വിശുദ്ധനാം വീരനായ്

വിമൂകനായ്, ഗൂഢസ്മിതത്താല്‍ ഒടുങ്ങുവാന്‍ വന്നവന്‍

 

കിനാവല്ല; എന്‍ മുന്നില്‍ക്കാണുന്നവനെ,സ്സമയമില്ലെ-

തിരിടുവാന്‍ പോലും; പൊട്ടിച്ചിതറുന്നഗ്നിഗോളം           

വെടിച്ചില്ലൊരായിരം ചീറിയടുക്കുന്നൊന്നെന്‍ ചങ്കില്‍-

ത്തറച്ചെന്‍ രുധിരമിറ്റുമ്പോള്‍ അരുത്, നീര്‍വാര്‍ക്കരുത്

 

നിമിഷാര്‍ദ്ധമേയുള്ളൂ എന്‍ ശ്വാസം നിലയ്ക്കുവാന്‍

ഇന്നലെ നീയെനിയ്ക്കയച്ച നിന്‍റെയും മോന്‍റെയും മുഖങ്ങള്‍,

വാര്‍ന്നു പോകുന്നോരീ ജീവനില്‍ സ്ഥൈര്യമായ്

ആചന്ദ്രതാരം വിരിയും വിടരും മതി മയങ്ങാതെ

 

 

കോടി പുതച്ചൊരെന്‍ അസ്ഥിഖണ്ഡങ്ങളില്‍-

പ്പുതഞ്ഞൊരു നെടുവീര്‍പ്പുമായ് ത്രിവര്‍ണ്ണയാം അംബ

തിരിച്ചടിയ്ക്കുമൊരുനാള്‍, നീ കാക്കുക; പ്രണയിയ്ക്കുക

വിടരുമൊരു വസന്തം; ഉയരുമൊരു കുയിലിന്‍ കൂജനം