സ്ഫോടന ലോകത്തെ അഞ്ചു പൂമ്പാറ്റകൾ

ലോകം മുഴുക്കെ പറക്കും

വീശി വീശിപ്പറന്നാർക്കും

ഒട്ടു ലോകത്തെ നുകരും

മട്ടു മാറാതെ അടക്കും

പൂക്കൾ യഥേഷ്ടം പൂക്കുമീ-

വിശ്വഭൂഖണ്ഡപ്പരപ്പിൽ

പൂമ്പൊടിയ്ക്കായില്ല കഷ്ടം

തൊട്ടും തലോടിയുമുണ്ണാം

പൂക്കുന്നതിൽ കീഴെയില-

ച്ചാർത്തുകൾ കീഴെ മുട്ടയി-

ട്ടാരുമറിയാതെ വീണ്ടും

മറ്റു ലോകങ്ങൾ തേടിടും

ഞങ്ങൾ അഞ്ചു പൂമ്പാറ്റകൾ

വർണ്ണങ്ങൾ അഞ്ചു തരവും

മുഖഛായ വർഗ്ഗഭേദം

ചെയ്തികൾക്കൊറ്റ നിറവും

മുദ്ര പതിച്ച ചിറകാൽ

അഞ്ചു കരയും ഭരിയ്ക്കും

മൊഞ്ചു കണ്ടാരും അടുക്കും

നഞ്ഞു കലക്കി ഒടുക്കും

തൂമയെഴുന്ന മനത്തെ

പൂമ്പൊടി കൊണ്ടു നിറയ്ക്കും

പൂന്തേൻ കൊടുത്തു മയക്കും

മത്തിൽ ഒടുക്കം തളയ്ക്കും

എങ്കിലോ മറ്റു പൂമ്പാറ്റ-

കൾക്കൊന്നും സമ്മതമില്ല

മുട്ടയിടുവാനായ് പാറി

ഒന്നായി ഞങ്ങളെതിർക്കും

മുട്ട വിരിഞ്ഞു സ്ഫോടന-

യുക്തരായ് പുഴുക്കൾ വരും

തിന്നൊടുക്കും ഇലയെല്ലാം

പിന്നെത്തമ്മിലായ് തിന്നിടും

ഞങ്ങൾ അഞ്ചു പൂമ്പാറ്റകൾ

സ്ഫോടന ലോകം ഭരിയ്ക്കും

ലോകങ്ങളൊന്നായ് വീണിടും

ശിഷ്ടരായ് ഞങ്ങൾ വാണിടും

ദേവസ്തംഭനം

നന്മയുടെ ആൾമരങ്ങൾ ഒന്നൊന്നായി

കടപുഴകാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു

നന്ദികേടിന്റെ പാഴ്മരപ്പച്ചകൾ എവിടെയും

കരുത്തോടെ വേരുറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു

സ്മൃതിനാശത്തിന്റെ മറവിൽ പലപ്പൊഴും

മസ്തിഷ്ക്കവനങ്ങൾക്ക് തീയിട്ടു കൊണ്ടേയിരിയ്ക്കുന്നു

ജനിതകപ്പകർച്ചകളിൽ തൊലിയുരിയ്ക്കപ്പെട്ട മാനങ്ങൾ

ഒരു ചാൺകയറിൽ കുരുക്കിട്ടു മരിയ്ക്കുന്നു

ദർശനസൗകുമാര്യങ്ങൾ നിഷേധിയ്ക്കപ്പെട്ട കണ്ണുകൾ

കാംക്ഷയുടെ അമ്ലത്തിൽ അന്ധമാക്കപ്പെടുന്നു

തുളവീണ ഹൃദയങ്ങളിൽ നിന്നു പൊടിയുന്ന

രക്തച്ചാലുകളിൽ അലിവ് നേർപ്പിയ്ക്കപ്പെടുന്നു

പണ്ടെങ്ങോ പാട്ടൂറിയ പാഴ്മുളംതണ്ട്

ചിതലെടുത്ത സുഷിരങ്ങളിലൂടെ ശീല്ക്കാരമുയർത്തുന്നു

ഫണം നീർത്തുന്ന ചൊല്പടിദാനങ്ങളിൽ നൊന്ത്

ആസക്തി ചുടുനീരായ് തലതല്ലിക്കരയുന്നു

ലജ്ജയില്ലാത്ത വികാരങ്ങളും വികാരപ്രകടനങ്ങളും

മജ്ജയും മാംസവും അടുക്കി ചിതയൊരുക്കുന്നു

പല്ലിളിയ്ക്കുന്ന ഛായാപടങ്ങളായ് രൂപം കൊണ്ട്

ജുഗുപ്സ തെറിയ്ക്കുന്ന കപടനാട്യങ്ങളാകുന്നു

കൺതുറക്കാത്ത ദൈവങ്ങൾ, കണ്ണുമൂടിക്കെട്ടിയ ആൾരൂപങ്ങൾ

ഇമയൊടുങ്ങാത്ത യാതനകളെ നിർമ്മുക്തമാക്കുന്നു

തുറിച്ച മിഴികളിൽ കണ്ണീർ കുറുക്കിയ ഉപ്പളങ്ങളിൽ

പീളകെട്ടി ഈച്ചയാർക്കുന്നു, പോളല്ല് അളിയുന്നു

കടന്നു പോകുന്ന ഓരോ രാത്രിയും ഭീതിദം,

പിടിച്ചു കെട്ടി തോലുരിയ്ക്കുന്ന ശവംതീനികളുടെ വേട്ടകൾ

ചകിതനിശാബോധത്തിന്റെ അതിരുകളിൽ ഉയരുന്നു

വിശപ്പാറി വയറുനിറഞ്ഞ തെരുവുനായ്ക്കളുടെ ഓരികൾ

ദേവകൾ സ്തംഭിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു; ഇലയനങ്ങാത്ത രാത്രിപോലെ

മഴയിരമ്പം കേൾക്കാരവമാകുന്നു; സ്തംഭനശൗര്യമാകുന്നു

മേഘാവൃതമായ മാനത്തിന്റെ അഷ്ടദിക് കോൺകളിൽ

വാൾപയറ്റിത്തോൽക്കുന്ന മിന്നൽപ്പിണറുകൾ ഷണ്ഡമാരി ചൊരിയുന്നു

ഞാൻ പോകട്ടെ; ഉറക്കമില്ലാത്ത ഈ രാത്രിയുടെ അറ്റമോളം

നാളെ പുലരുമ്പോൾ? അറിയില്ല;

മറ്റൊരു ജന്മമായ് മുടിയുമോ?

എങ്കിലങ്ങനെത്തന്നെ

ഒരു പുതുതലമുറ കല്യാണം

ചെക്കന്റേം പെണ്ണിന്റേം കല്യാണാത്രേ

പെണ്ണുകാണലും പടമെടുപ്പും കഴിഞ്ഞിരുന്നൂത്രേ

വാക്കു കൊടുപ്പു നടന്നിരുന്നൂത്രേ

ജാതകച്ചേർച്ച നോക്കിയത്രേ

അച്ഛനേം അമ്മേം അറിയിയ്ക്കണത്രേ

എന്തു തന്നായാലും കല്യാണാത്രേ

ഇനിയൊന്ന് വേണം ചടങ്ങാചരിയ്ക്കാൻ

തിര്യപ്പെടുത്തണം ആർ, എവിടെ നിക്കണന്ന്

അല്ലെങ്കിൽ ആൾക്കാർക്ക് പറയാമല്ലോ

പെണ്ണുകെട്ടൽ ശരിയായില്ലെന്ന്

ആദ്യം തന്നൊരു വളയം തീർക്കണം

അതിനുള്ളിലാവണം വധുവും വരനും

പിന്നെ, അച്ഛനമ്മമാർ കട്ടായമായും

അല്ലെങ്കിൽ പോരടിച്ചാലോ അമ്മായിയമ്മ?

പിന്നെ, പുറത്ത് സർവ്വാണികൾ

ആർക്കു വേണെങ്കിലും പങ്കു ചേരാം

ആർക്കും പെരുപ്പിയ്ക്കാം ബന്ധുബലം

ഇനി, അതൊന്നുമില്ലേലും “തേങ്ങാക്കൊല”

പിന്നെത്തുടങ്ങണം ഘോഷങ്ങൾ

മാലയും താലിയും സിന്ദൂരം ചാർത്തലും

സദ്യ, വരവേല്പ്; കുടിയ്ക്കെടോ, തിന്നെടോ

കോഴിക്കാൽ നിശ്ചയം പൊരിയ്ക്കവേണം

ഇങ്ങനെ,അങ്ങനെ കല്യാണവും ചെയ്ത്

മാനത്തു നിക്കണം, മാനമുയർത്തണം

നാലാളു കണ്ടാൽ പറയണം, വീമ്പണം

ഇങ്ങനെ മറ്റൊരു കെട്ടില്ലെടോ,ന്ന്