സുനയന

പകൽ വെളിച്ചത്തിൻ പ്രഭയിൽ

ഇരുട്ടു കത്തും കണ്ണുകൾ

ഞാൻ സുനയന; വരിയ്ക്കുന്നാളന്ധത

കൂട്ടില്ല മറ്റൊന്നും, ചൂടിരവു മാത്രം

നിഴലായാടുന്ന മരണം, സ്വച്ഛന്ദം

ഒളിയ്ക്കുന്നു, കളിയ്ക്കുന്നു, ദംശിയ്ക്കുന്നു

അറവുമാടിൻ ദൈന്യം മുറ്റുന്ന മിഴികളാ-

ലറ്റു വീഴുന്നു ദിനം തോറും ദണ്ഡിത പ്രാണർ

വാരി പിളർക്കുന്നൊരിരുമ്പു ദണ്ഡിൻ

കലി, ഗുഹ പോലുമരക്ഷിതം

മാർ പകുക്കുന്നു വാൾത്തലപ്പിൻ മൂർച്ച

ശോണം നുരയ്ക്കും വായ്ത്തടം

മാനം കവരുന്നു കൂട്ടഭോഗത്തിൽ കാമം

കുതിരുന്നു പ്രണയമണിമെത്തകൾ

കുത്തിവെയ്ക്കുന്നഗ്നി ചോരഞരമ്പിതിൽ

ദഹിയ്ക്കുന്നു മുച്ചൂടും ഊടും പാവും

മണം പേരാത്ത ലഹരിയ്ക്കായ് ചൂഴുന്നു കണ്ണുകൾ

വിടരുന്നൂ മസ്തിഷ്ക്കപ്രക്ഷാളനം

വിടർന്ന കണ്ണാൽക്കണ്ടതിത്രയും കാഴ്ചകൾ,

കാഴ്ചയ്ക്കിത്രയും ശാപദൃക്കെന്നോ?

കുഞ്ഞുനാളിലേയെൻ തലച്ചോറിതിൽപ്പതിയ്ക്കും

ചിത്രങ്ങളെത്രയും വ്യക്തം, ശപ്തം

കേട്ടപുരാണത്തിൻ പാതി ഞാനെടുക്കുന്നൂ,

വരിയ്ക്കുന്നാളന്ധത; വരണമാല്യം ചാർത്താതെ

ഞാൻ സുനയന;യെങ്കിലും കാണേണ്ട-

യിനിയെനിയ്ക്കൊന്നുമീക്കല്മഷം