എന്റെ നൂറാം സൃഷ്ടി

ഇതെന്റെ നൂറാം സൃഷ്ടി

ഹൃദയവ്രണങ്ങളിൽ നിന്നിറ്റുന്ന

ചോരയുടെ ഗന്ധമൂറി

നടന്നു തീർന്ന പാതകളുടെ പൊടി പുരണ്ട

യാത്രാസ്വേദത്തിൻ ഉപ്പുണ്ട്

കണ്മുന്നിലാടപ്പെട്ട ജീവിതനാടകങ്ങളുടെ

തിരശ്ശീല വീഴാത്ത ജീവൽച്ചിത്രങ്ങൾ ചമച്ച്

കശക്കിയെറിയപ്പെട്ട കാമനകളുടെ

ചൂടാറാത്ത കരാളനിശ്വാസങ്ങൾ ഉതിർത്ത്

കണ്ടുമടുത്ത ഏകശിലാമുഖഭാവങ്ങൾക്ക്

ഭാവഹീനമായ ഹംസഗീതം പാടി

വെട്ടിമാറ്റപ്പെട്ട ബന്ധങ്ങളുടെ

ചൂടും ചൂരും ഉദ്ധ്വസിച്ച്

ഇണക്കമറ്റ പിണക്കങ്ങളിൽ മനം നൊന്ത്

സ്വയം കലഹിച്ചും ആത്മരോഷത്തിലാണ്ടും

ശിഷ്ടപ്രണയത്തിന്റെ ബാക്കിപത്രമിറക്കാൻ

രാക്കിളികളുടെ ചിറകടിയൊച്ചകൾക്ക് കാതോർത്തും

ചിലപ്പോൾ ചിട്ടയൊപ്പിച്ച് വടിവോടെ

മറ്റു ചിലപ്പോൾ കുത്തഴിഞ്ഞ വാക്കുകളുടെ കുത്തൊഴുക്കായും

നിശ്ശബ്ദമായ തേങ്ങലുകൾ കടിച്ചമർത്തി

എന്റെ പേനത്തുമ്പിലൂടെ മഷി തുപ്പുന്ന സൃഷ്ടികൾ

ഇന്ന് ഞാൻ വാക്കറുതി പേടിച്ച്

വായ്ക്കറുതി കൊടുക്കുന്നു

എന്തെന്നാൽ, ഇത് വറുതിയുടെ കാലമാകുന്നു

അൻപുവറുതി, വിശ്വാസവറുതി, ശ്വാസവറുതി

മഴവറുതി, ജലവറുതി, അന്നവറുതി

എങ്ങും വറുതി മാത്രം

അതു കൊണ്ട് വാക്കുകൾ വറ്റാതെ സൂക്ഷിയ്ക്കേണമല്ല്ലോ

വാക്കിന്നോളങ്ങൾ വെട്ടി

സ്നേഹാശയം ഇടിഞ്ഞു തൂരാതെ കാക്കണമല്ലോ

എന്നിട്ടും, ജന്മചാപല്യത്തിൻ ചഞ്ചലതയായ്

കളിത്തോഴിയുടെ മുല്ലമൊട്ടരിച്ചിരിയെന്ന പോൽ നിഷ്ക്കളങ്കമായ്

സൃഷ്ടിനൊമ്പരങ്ങൾ അലിഞ്ഞു ചേർന്ന്

മൂടിവെച്ച മൺകുടം പൊട്ടിച്ച്

പിറവി കൊള്ളുന്നു നൂറാം സൃഷ്ടി

സദയം ക്ഷമിയ്ക്കുക

ക്ഷമിയ്ക്കുക