ഒച്ചുഭാരതം

ഇത് ജനുവരിമാസം, 2016 ക്രിസ്തുവർഷം

പ്രഭാതം കുളിർമഞ്ഞിൽ നേരം വൈകി
കവിളുകൾ തുടുത്ത് കോച്ചി വിറച്ചെണീറ്റിരിയ്ക്കുന്നു

അല്ലെങ്കിലും കുറെ ദശാബ്ദങ്ങളായി ഈ നാട്ടിൽ
പകലിരവുകൾ പൊട്ടുന്നതു സംശയിച്ചു തന്നെ
ഉദിച്ചാലുമസ്തമിച്ചാലും ഒരേ നിറം, ഭാവം
ഉദാസീനമാം ദിനചക്രചര്യകൾ, ചിന്തകൾ
പിന്നെന്തിന്നുദിയ്ക്കണം, അസ്തമിയ്ക്കണം?
ജനനവും മരണവും സപത്നികൾ ക്ലിഷ്ടമാം നാടിന്

ഇതാണ് ഒച്ചുഭാരതം കൂട്ടരേ
ഇവിടെ, എല്ലാം, എല്ലാ മുഖരതികളും ഒരോടിനുള്ളിൽ
ആരുമില്ലെങ്കിൽ കൊമ്പു കാണിച്ച് ഘ്രാണിച്ച്
പതുക്കെ മുന്നോട്ടെന്നു ഭാവിയ്ക്കും

പരിചിത വായുവിലൊരപരിചിത കമ്പനം
പിച്ച വെയ്ക്കും പോലെയൊരു പതിയ കാലൊച്ച
വിശന്നൊട്ടിയ ഒരു നെടുവീർപ്പ്; ഒരു കരസ്പർശം
മതി, ഇത്രയും മതി; വീണ്ടും തല വലിഞ്ഞ് ഓടുമാത്രം
അതല്ലെങ്കിൽ, സ്വയമൊന്നൂതി വീർത്ത് പേടിപ്പിച്ച്

പിന്നെ, ലക്ഷ്യമില്ല; സ്വയരക്ഷ മാത്രം
അതുമല്ലെങ്കിൽ, സ്വയം പശ പൊട്ടി പരിസരം വെളുപ്പിയ്ക്കൽ

ഇത് അധികാരമല്ല; ദുർമ്മദം, മേദസ്സ്
ഇത് പാരമ്പര്യമല്ല; അഹന്ത തൻ ബലൂൺ രൂപം
ഇത് ആകർഷണമല്ല; അപകർഷത
ഇത് വിപത്തല്ലാതെ മറ്റെന്താണ്?

നീണാൾ വാഴുന്നു ദശദശാന്തരങ്ങളായ്
ഒച്ചയുമനക്കവുമില്ലാതെ ഒച്ചു വേഗത്തിൽ
പിച്ച തേടുവാൻ പോലും ശേഷിയാതെ ഒച്ചുഭാരതം